ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΡΗΜΑΔΙΑ

Μεσα στα βρωμικα αστικα
γυρνας σαν την καταρα.
Γυρω σου τοσος καημος
μα εσυ μετρας φαναρια.

Χωνεσαι μεσα στο παλτο
γινεσαι ιδιος μ' ολους,
ασημαντος, αυλος, μικρος
μοναχος μεσ' τους μονους.

Φθηνη ζωη, αδεσποτη
μην βγαζεις ουτε αχνα.
Ματια κοιταζουν σε πονουν
μια μαχαιρια στα σπλαχνα.

Αργο ποταμι συνοθυλευμα
κορμια με σκεψη αδεια.
Χαμενα ονειρα λειψα
των αστικων ρημαδια.

Που να κρυφτεις, που να κρυφτεις
σε βλεπουν,σε ακουνε
στην αδεια θεση διπλα τους
τα ονειρα σου ζουνε.

Ησυχασε, ησυχασε
μιλα με τη σιωπη σου.
Αδυνατο να ηθελες εσυ
να 'ναι αυτη η ζωη δικη σου.

Ησυχασε, αφησου
ησυχασε, δεν ειναι δικη σου.
Ο οδηγος του αστικου
σε παει στη φυγη σου.